Ang Kahon

Ang Kahon
nina Jonathan R. Bacolod at Joshua Catungal

Sa madilim na sulok ng alaala't kamalayan,
isang itim na kahon ang maingat na nakasilid;
itinali't pinalamutian ng lasong ginintuan,
sa labas ay tanging pangalan mo'ng nakatitik.

Sa loob ng kahon ay mga kupas na larawan,
ipinapaging-imortal mga alaalang nalipasan.
May nag-iisang boteng nagsisilbing kulungan,
ng mga luha, pag-ibig, ligaya't panghihinayang.

T'wing may nakaw na sandali, binubuksan ko ang kahon,
maluhang iniisa-isa mga larawang nakalumpon,
dagliang nagpapakalango sa alak ng emosyon,
isinisilid sa bote mga luhang naipon.

Isang araw, ang kahon ay pinasya kong sunugin,
sa pag-asang ito ang makapagpapalaya sa akin.
Nabasag ang bote, nag-abo ang mga larawan,
mapait-tamis na samyo'y sa langit pumailanglang.

Pagkatapos ng lahat, ako ay naluha,
alaala mo sa mga bagay na inabo
ay naroon pa.
Mahal, kahit durugin, sunugin ang kahon,
mayro'ng kirot sa pusong di kailanman mawawala at hahawiin.
Dahil kahit makaisang libo ko mang isipin,
hindi ko maamin na ika'y wala na sa piling
at kailanma'y di na magiging akin.

Walang Kwenta

Lately nakakaramdam ako ng self-pity. Feeling ko kasi napaka-walang kwenta ko. Hindi sapat na nagtatrabaho ako para sa pamilya ko. Kahit gustuhin kong maging mabuting tatay para sa anak ko at magpakapagod araw-araw sa pag-aasikaso sa kanya, kulang pa rin. Required kasi akong maghangad ng mas mataas na position sa trabaho. Para bang kahit anong sipag ko sa pagtuturo, walang kwenta yon kung may mas mataas pang posisyon kaysa sa akin. Kung pwede ka namang magkaroon ng mas mataas na sahod, bat di mo hangarin? Ganyan ang paniniwala ng karamihan. Ang problema kasi, wala na akong paghahangad. Ni-let go ko na lahat ng desires, dreams, and goals ko at mahirap nang ibalik ang mga yon. Naranasan ko lang maging masaya at mapayapa nang pinakawalan ko lahat yon. Gumaling ako sa depression dahil tinanggal ko na ang mga yon. Kung ibabalik ko ang paghahangad ko, malamang babalik ulit ang depression. Ayaw ko na. Hindi ba pwedeng ibigay ko na lang ang best ko sa ginagawa ko ngayon? Hindi pa ba talaga sapat yon?